#1416729
Gan amhras, thuig Annraoi Ó Liatháin (agus an-chuid scríbhneoirí eile) go rímhaith gur ghá ábhar éadrom léitheoireachta a chur ar fáil agus tugadh faoi fhreastal a dhéanamh ar an éileamh sin.
Gan amhras, thuig Annraoi Ó Liatháin (agus an-chuid scríbhneoirí eile) go rímhaith gur ghá ábhar éadrom léitheoireachta a chur ar fáil agus tugadh faoi fhreastal a dhéanamh ar an éileamh sin.
“Tugann siad seo le fios go mbreathnaítear ar chláracha/giotaí Gaeilge mar ábhar éadrom agus mar shiamsaíocht,” a mhaítear.
D’fhéadfaí iarraidh ar chuid de na foilseacháin atá ann faoi láthair a theacht le chéile – an iris seo agus an iris idirlín Beo cuir i gcás – agus ardán láidir ilmheáin a thógáil ar a mbeadh nuacht agus cúrsaí reatha á n-uasdátú go leanúnach ann, taobh ar taobh le hábhar eile arbh fhéidir a uasdátú de réir amchláir eile: píosaí físe agus fuaime, gné-ailt, agallaimh bheo, tuairimíocht, litríocht, ábhar éadrom agus siamsúil, agus colúin ar ghnéithe éagsúla den saol.
‘Ní bheidh aon chostas ach an feisteas a chaithfidh tú a cheannach duit féin, ach creidim féin gur gnáthéadaí is fearr, fiú treabhsar scaoilte ar bhean, d’ábhar éadrom, cadás nó lín, léine nó blús scaoilte nó a leithéid….’
Léitheoirí de chuid an cholúin seo sna blianta seo a chuaigh thart, bhíodh siad ag dúil le hábhar grinn a fheiceáil ann ó am go chéile, ach ainneoin tús le bliain úr a bheith ann, tá eagla orm nach bhfuil ábhar “éadrom” ar bith agam daoibh an iarraidh seo.
Ainneoin gur fear é a thuig riachtanais na scríbhneoireachta Gaeilge ó thaobh ábhar éadrom léitheoireachta a chur ar fáil, i bhfad sular thuig cuid mhaith de phobal na Gaeilge féin é, ní i gcónaí a thuig a léitheoirí é.
Níor thosaigh an Gúm ag foilsiú leabhair Ghaeilge do pháistí go dtí 1926 agus níor éirigh le foilsitheoirí na Gaeilge 'ábhar éadrom léitheoireachta a chur ar fáil do dhéagóirí' go dtí deireadh an 20ú haois (Uí Bhaoill 2002: 12-19).