#1983648
D'imigh cuid aca as Rann na Feirste agus gan aon fhocal Béarla aca.
D'imigh cuid aca as Rann na Feirste agus gan aon fhocal Béarla aca.
Ceamalaigh ó chom na gcnoc gan conbharsáid aca le daoinibh ná siubhal na ndaoine ortha: daoine gan fios a mbeart aca de dheascaibh gan baint do bheith aca le cuideachtain na ndaoine.
Bhí beagán aithne agamsa ar chaon nduine aca.
Tháinig an Aoine ar deireadh agus muid a’ fanacht go mbeadh an radharc deireanach seiceáilte aca.
Bíodh aca.
gan an cheárd aca fá na téarmaíbh seo.
Níl d’ughdarás aca tabhairt fé’ (‘Acadamh Gaelach’, FL, 14.9.1918).
Muna dtagann leo sin a dhéanamh tá sé chomh maith aca a mbéil d’éisteacht.
Tóigtear a lán aca ón Laidin.
ansin bíonn ‘trisleán (traidhsleán)’ aca aige.
Má theipeann gach ceann aca so, ceaptar focal úr-nua’ (LNÉ 9,774 CG, ‘An Agadamh Nuadh’).
Roinnt aca, bhí féidhm leo agus neartuigheann siad an teanga; roinnt eile aca, ní raibh féidhm ar bith leo agus b’fhearrde don teanga gan iad.
Ní rabh fágtha den chuid a b’fhearr aca acht Marcus Antonius.
An mhuintir a bíos i meadhon–sgoltacha ní bhíonn mórán cleachtaidh aca ar Ghaedhilg na Gaedhealtachta.
Thug cuid aca faoi toisc gan ‘a religious symbol’ a bheith san dealbh.
Beidh dhá phictiúir aca ann, agus ‘Mac Uí Gh.’ agus ‘Mac Uí Sh.’ scríobhtha fútha.
Chaidh an cùrsa Gàidhlig aca a sheòladh air Latha Naomh Anndra, an Disathairne ‘s a chaidh.
Tá soin socair aca.
Acht ní dóigh liom go bhfaghaidh éinne aca locht ar thábhairt amach na mná so.
Níor mhór ar fad a lean iad toisc go raibh beagán aitis insa chúrsa aca.
Anois do chonnaic sé ná béadh an cnúdán soin féin aca, ná béadh druid ná dranndain aca sula fada muna ndéanaidís taithighe ar chomhrádh éigin do dhéanamh gach lá a Gaedhilg.
Go mór-mhór tá gádh le cuallacht fé leith ná beadh innti ach sagairt; sagairt a chuirfeadh suim sa nGaedhilg, agus go mbeadh an Ghaedhilg aca, nó aidhm aca ar í bheith aca; sagairt a thuigfeadh an dlúth-cheangal atá idir an Ghaedhilg agus an creideamh, agus a dhéanfadh a ndícheall chum an cheangail sin do choimeád agus do bhuanughadh; sagairt ná leigfeadh do phágántacht an tseana-shaoghail teacht isteach i n-ionad págántachta na h-aimsire seo, ach a dhéanfadh an dá shaghas págántachta do bhrúghadh agus do bhriseadh le neart an chreidimh agus an gníomh glan; sagairt-an fhaid a bheadh a ceart féin aca 'á thabhairt do'n Ghaedhilg-a choimeádfadh an Creideamh os comhair a súl do Ghaedhlaibh Éireann go glé agus go glán, go h-iomlán agus go h-éifeachtach, tríd an nGaedhilg, agus fé'n nGaedhilg, agus os cionn na Gaedhilge.
Chuir ‘Fear an Fháinne’ nóta leis an litir agus dúirt sé nach raibh aon údarás ag an Choiste Gnó i gcúrsaí scoláireachta, óir ‘níor toghadh éan daoine i gcóir an Choiste Gnótha toisc a mhéid eoluis a bhí aca ar an nGaedhilg ach toisc a mhéid deaghoibre a bhí deunta aca ar son na Gaedhilge’ (ibid.
Ní raibh sé seo inghlactha, de bharr nach raibh teanga agus corp i dtiúin le chéile agus cluiche gallda á imirt ag Gaeil: ‘An mhuinntear a raibh seanteanga an náisiúin ar bharr a dteangtha acu mar bhí sí aca siúd agus cluiche de chuid Sheáin Bhuidhe dá imirt aca!
is follus do’n tsaoghal mór go bhfuil cuid aca comh bacach soin nach bhfuil ionnta seasamh.
Níor chuir sin aon bhuaireamh ar Thadhg Ó Nualláin agus thug sé ardmholadh dóibh as a gcuid saothair: ‘Tá snas maith Gaedhealach ar na foclaibh atá ceaptha aca,.
Má fuarais riamh litir nó cáipéis ó Roinn Riaghaltais, ní fuláir nó thugais fé ndeara an béarlagar atá aca san.
Ní fearr d’fhocal aon cheann aca ná “bodhla”’ (‘Ag Séideadh na mBolg’, ACS, 14.11.1903).
Tá Comhdháil thuigseanach ag scrúdughadh cúrsaidhe bun-oideachais le leath-bhliadhain, agus dlúth-bhaint ag an Aireacht so léi; agus tá Clár ceart oideachais réidhtighthe aca anois.
Tá Gaedhilg bhreágh líomtha bhinn aca, agus an Béarla is measa dá labhartar i roinn na cruinne.
Seo beirt eile ag siubhal anuas an bóthar taoibh le Teach na Sgoile, agus cathaoir aca dá hiomchur eatorra”.
Tá dream eile ann ag seasamh go dall in ár mbealach an t-eolas do bhí aca, sul a tháiniceadar go dtí an tír so, tá sé imighthe uatha; caithfimíd an splainnc marbh sin a mhúsgailt i n a gcroidhthibh arís, agus meas agus onóir a cur aca ’na dteanga féin…’ The Gaelic American Roinnt blianta roimhe sin, sa bhliain 1903, bunaíodh The Gaelic American i Nua-Eabhrac agus mhair an foilseachán go dtí 1925.
Sa réamhrá deir Dubhghlas de hÍde[B4]: ‘Do scríobh Treasa Condúin an chéad cheann aca i gcomhair céim an M.A.
Ní fhágann san ná bhfuil sgríobhnóirí sa tSeicis agus buadh na fíorfhilidheachta aca.Tá, neart díobh.” Aithneoidh mórán scríbhneoirí comhaimseartha Gaeilge an meon sin!
Ach, mu dheireadh, chan ann a-mhàin gun robh mi làn pèin ach cho adharcadh ‘s a bha mi riamh – abair spòrs a bh’ aca sna mainistirean ge-ta.
Ní rabhas ró-chruínn maidir le cuid aca agus ní dhineas aon rud ach dul go dtí Máire féin’ (52–53).
[… N]íor bhfearr agus níor thairbhighe gnó a bheadh aca ná Sgoil Ghaedhealach a chur ar bun istigh ’sa phóna.
Ní fuláir nó tá duine nó beirt i ngach póna aca thall a dhéanfadh obair an mhúinteóra go cliste; agus ní dócha go mbeadh aon easba leabhar ortha.
Dá riachtanaí obair ar bith aca sin eile, ní hionann moill do chur uirthi go ceann tamaill agus í bheith gan déanamh a choíche.
Riochdaichidh gach neach mion-chànan air choireigin, bidh iad neo-eisimeileach, agus bidh ceangal agus eòlas aca ann an ceòl agus/no mion-chànanan.
Ní raibh éan rud iongantach 'sa' chaint, acht mar sin féin, bhí rud innti a chuir an bheirt aca ag machtnamh.
Acht is cuma pé aca go bhfuil an Ghaedhilge go blasda ag duine, nó ná fuil,-éisteóchar go foighideach leis, má dheineann sé a dhithchioll.
Cuirfear craobh den Chonnradh ar bun aca an Domhnach so chugainn Ní misde dhuitse sgeul éigin do chur i gceann do na páipéuraibh i gCorcaigh, do chuirfead meisneach ionnta-so.
Nimh i gcroidhe cuid aca do dhaoine dá muinntir féin a bhí i n-aon chlais leó, agus gan a dhath de’n nimh sin aca do na daoine a bhí a’ pléasgadh leó thall… É n-a oidhche… Tháinic an t-órdú:— ‘Thar an mbárr!’ Ar impí a chailín a ghabh an fear seo chun cogaidh, ach tugann sí cúl leis nuair a fhilleann sé ó pháirc an áir agus a éadan millte go dona.
I 1920, nuair a thosaigh uaisle an iarthair ag tarraingt amach as an tír, scríobhadh sa bpáipéar An Stoc: ‘An méid aca fuair a fuair scoil agus foghlaim i Sasana is ar Shasana a bhí a n-aghaidh acu.
Bhí an téarmaíocht ilchineálach á chiapadh fosta agus d’fhéadfaí sin a leigheas chomh maith: ‘Cuir i gcás, bíonn “stáisiún” ag cuid aca, bíonn “stad na traenach” ag cuid eile agus “port an bhóthair iarann” ag cuid eile’ (ibid.).
Bhí an méid seo le rá ag Peadar T. Mac Fhionnlaoich (‘Cú Uladh’): ‘Tá droch-thosnú déanta ag an Riaghaltas Seibhteach leis an Ghaedhilig – fuagraí curtha amach aca faoi leitribh gallda, i litriú truaillighthe agus i gcanamhain pharóisdeach’ (‘Gaedhilig an tSaor-Stáit’, Misneach, 28.1.1922).
Ba chuma leis toisc gur bhraith sé go raibh an-éileamh ar a leithéid: ‘Nílim féin sásta le cuid de na téarmaibh, agus tá súil agam go gcuirfidh cuid de do léightheóiríbh leas ortha’; agus arís, ‘i dtaobh na dtéarma thuas, ní dóigh liom go bhfuilid gan locht; acht sílim go bhfuilid so-thuigsionach, agus níl aon cheann aca ró-fhada’ (‘Algéber i nGaedhilg’, IG, Iúil 1909).
Sa bhliain 1927 dúirt an Dr Seán Mac Cana an méid seo faoi théarmaíocht leighis shean-Ghaeilgeoirí na Gaeltachta: ‘Ní hé amháin go bhfuilid i nann a lán galar a leigheas acht tá na mílte focal agus téarmaí a bhaineas le leigheas aca’ (‘Téarmaí Leighis’, FL, Meitheamh 1927).
Caithfear a rá gur mhinic a luadh tábhacht na scoláirí Sean- agus Meán-Ghaeilge mar bhaill riachtanacha nuair a bhíothas ag caint ar acadaimh agus ar choistí teanga a chur ar bun, mar a rinne ‘Máire’ sa bhliain 1927: ‘Chuirfinn daoine air [ar an acadamh] a mbéadh eolas aca ar an t-Sean-Ghaedhilg agus ar an Mheadhon-Ghaedhilg, ar an ádhbhar go bhfuil mórán focal a bhí i n-úsáid uair amháin agus d’imthigh as cainnt na ndaoine’ (‘Acadamh Gaedhealach’, The Catholic Bulletin, Meitheamh 1927).