#1256656
Ní naomh é ach peacach agus peacach daonna atá ann.
Ní naomh é ach peacach agus peacach daonna atá ann.
Péacach a ghníos peacach, a deir siad.’
Beannaigh mé a athair mar is peacach mé, táim gafa ag kit-kats.
“Is peacach é!”
Ach lena linn mar chomhalta, níor tháinig oiread agus peacach amháin isteach chucu.
Cé dhein Dia duitse agus a rá go dtabharfá peacach ormsa?
Damnaigh an peaca ach fuascail an peacach.
idirdhealú a dhéanamh idir an peaca agus an peacach.
A mhalairt, gan amhras, a dhéanfadh an peacach san fhaoistin.
An peacach.
Sliotar peacach agus sliotar péagócach.
Admhaíonn sé gur peacach é agus go bhfuil a dhóghníomhartha tar éis é a dhalladh.
Roghnaigh Peadar an teideal Mise an Peacach.
Peacach déanta é Klaw agus olc buan le feiceáil ina shúile.
DENIS: Ó, ba pheacach é; an peacach ba mhó sa cheantar seo.
Is peacach mé.
níl samhail ag peacach
D’fhéadfadh an peacach leorghníomh a dhéanamh trí phaidreoireacht, trí throscadh a dhéanamh, déirc a thabhairt nó loghanna a fháil, bídís iomlán nó páirteach.
Ní dea-chuideachta a thaithíonn Zimmerman, áfach – is maith a oireann an t-ainm ‘Oileán na Naomh’ d’Éirinn, dar leis, ach ‘bíonn a lán peacach i gcomhthiolán na naomh’.
an aidiacht ‘peacach’ (pecthach, pecdach) < ón ainmfhocal ‘peaca’ < ón iasacht Sean-Ghaeilge pec(c)ad < ón Laidin peccatum + an iarmhír Ghaeilge –(th)ach.
Isteach leis gan mhoill sa bhosca agus thosaigh láithreach bonn ar na focail a bhí sean-chleachtaithe aige: ‘Beannaigh dom a athair mar is peacach mé.
Mar shaoránaigh de chuid poblachta, is léir nár thuig pé múinteoir a bhí a bhí acu nach ndéanann saoránaigh “curtsey” roimh rí ná ruire, ná roimh Phápa ná peacach.
Sa dara mír, a bhfuil na dánta Craiceann, Peacach agus Fuascailteoir ann, agus an dán Sa Bhaile istigh eatarthu, téann an file i ngleic i ndáiríre le téama theideal an leabhair.
Mar a deir sí sa dán Peacach: ‘Ba mhian liom a bheith cumasach i dteanga an áilíosa’.
Tá cúpla dán dá déantús ar marthain agus tá ceann acu, ‘An Peacach’, i gcló ag Pádraig A.
B’fhéidir go dtugann cluimhreach dhubh an éin na laethe nuair a dhéanadh an peacach a bhreithiúnas aithrí os comhair an phobail chun cuimhne.
Is le linn na tréimhse sin le hEoin a tháinig ‘Ceap do Shuaimhneas’, ‘Buail Aríst Mé’, ‘Peacach’ srl.
‘Oh yes, he sure does,’ lean sí uirthi, amhail is gur thuigeamar beirt gur peacach mé ach fós, go raibh grá ag Íosa dom.
‘Mheasas féin’ a dúirt sé, ‘gurbh é an deich lá den bpíonós ab fhearr a ghaibh an peacach bocht Solanus riamh tríd’.
Ba dhearcadh lán de thrócaire é a mhaith a pheacaí don bhfear seo, peacach agus bailitheoir cánach a thogh Íosa — d’ainneoin amhras na ndeisceabal—le bheith ina dhuine den dáréag.
Peacach gan oideachas mé chun an fhírinne a rá.”
Níl ann ach peacach patuar péacógach.” Ach chaillidís an bloc ar fad nuair a dhiúltaínn an tuiseal ginideach a úsáid san uimhir iolra.
Is mian leis go mbeidh an t-amhrán mar a bheadh peacach ag teith – é ag saothrú anála, allas ag sileadh go trom uaidh, é ag lorg faoisimh nó maithiúnais.
Ní mór filleadh ar an am nuair a bhíodh meas ar an gcléir, agus ar mhoráltacht na hEaglaise, nó b’in í an eochair chuig an tsíoraíocht ag gach peacach.
Tá sé fréamhaithe sna haighnis fhileata idir ‘peacach’ agus ball den chléir, dála ‘Agallamh Oisín agus Phádraig’ agus ‘Aighneas an Pheacaigh leis an mBás’.
Ba dhearcadh lán de thrócaire é a mhaith a pheacaí don bhfear seo, peacach agus bailitheoir cánach a thogh Íosa-d'ainneoin amhras na ndeisceabal-le bheith ina dhuine den dáréag.
An Peacach Glic Peacach Seo anois mé ag Geataí na bhFlaitheas.
‘Ní ag cur dallamullóige orm féin ná ar dhuine ar bith eile atá mise, a bhuachaill, tá a fhios agam go maith céard a rinne mé, peacach mé ach an oiread le duine is níor lig mé a mhalairt orm féin riamh.’
Seo é an Fómhar,” adeir sé, “agus caithfidh tú cúnamh a thabhairt dúinn,” adeir sé, “caithfidh an peacach,” adeir sé, “cúnamh a thabhairt dho na naoimh,” adeir sé, “agus dho na haingil,” adeir sé, “an t-arbhar a bhualadh, go mbeidh séasúr na bliana a’inn,” adeir sé, “agus neart gráin agus plúir.” “Bhuel,” adeir sé, “bhí siad ansin,” adeir sé, “ós fad a chéile – pleainceannaí móra fada,” adeir sé, “os cionn a chéile,” adeir sé, “ar feadh t-amhairc,” adeir sé, “taobh thoir dhíot agus taobh thiar dhíot, agus chuile dhuine,” adeir sé, “ag bualadh arbhair.
Ní fhéadfadh an bácús a dhiúltaigh císte le manna i bhfábhar pósadh aon-ghnéis, bheith peacach má chreideann siad go smior ina gcreideamh - seo a dúirt comhairle dlí chlann McArthur atá i gceannas bácús Ashers i mBéal Feirste. Tá clann McArthur ag lorg achomharc a dhéanamh ar rialú a a fuair gur sháraigh siad an dlí nuair a dhiúltaigh siad císte a bhácáil leis an manna úd do ghníomhaí LGBT Gareth Lee i 2014.
‘Striapach na Bablóine’ ab ea an Eaglais féin: nuair a cailleadh an Pápa Eoin XXIII bhí áthas air go raibh ‘an peacach Rómhánach anois in Ifreann’; nuair a bhuail máthair Bhanríon Eilís na Breataine agus an Bhanphrionsa Margaret leis an bPápa i 1958 dúirt sé gurbh ionann é agus ‘caidreamh collaí spioradálta ‘.
‘Sea, anois’, ar sí ‘abair liom arís cad é do thóir?’ Dúrt léi, go rabhas amuigh chun í féin agus a leithéidí eile a shábháil ón saol peacach a bhí á chaitheamh acu agus iad a stiúrú ar an mbóthar ceart os comhair Dé.
Mar is iondúil leis an chineál seo scríbhneoireachta, tá an-ghreann ann, rud a léiríonn an sliocht beag seo as An Peacach Glic: “Seo anois mé ag Geataí na bhFlaitheas./Tá mé fágtha anseo fuar agus fann./Bhur mbarúil an scaoilfear isteach mé?/Tá m’anam sórt breac seachas bán.”
Nochtann an file a leochaileacht dúinn agus téann sí sa seans leis seo, ach is léir gur cuma léi; tá iniúchadh idir lámha aici: ‘An peacach mé?’ (22) a fhiafraíonn sí sa dán den teideal sin.
Is mar sin a bheas mé seal amháin de thairbhe mé a bheith ceart, seal eile de thairbhe mé a bheith mícheart; tráth amháin toisc go mbeidh mé bómánta, tráth eile toisc go mbeidh mé ag feidhmiú as easpa taithí nó as imní nó eagla, nó toisc gur peacach daonna mé.
An bhfuil aon duine amuigh ansin, beo nó marbh, púca nó peacach, taibhse nó tarbh, spiorad nó saonta nach gceapann go bhfuil baint go díreach ag dílseacht pholaitiúil leis na postanna a dhearlacann rialtas?
Chreid Chlothar, an mac ab óige de Clovis, gurbh peacach é agus len é féin a shábháil shocraigh sé go n-adhlacfaí é in aice le Naomh Medard in eaglais taobh amuigh de Soissons.
Déanann loghadh di ar thaobh an Athar a shroiseann trí Bhrídeach Chríost, an Eaglais, an peacach dár maitheadh, agus saorann é ó gach deasca a d’fhág a pheacaí á chur ar a chumas gníomhú le carthanacht agus dul ar aghaidh sa ghrá in áit titim ar ais sa pheaca.
Bhí sé curtha i leith cheannaire Fhianna Fáil Micheál Martin ag an Taoiseach go raibh sé cosúil le sagart paróiste ag seanmóireacht ón altóir faoi pheacaí daoine ach i ndáiríre a bhí chomh peacach leo é féin. Inniu, dúirt an Taoiseach gur mhaslaigh sé daoine nach raibh sé i gceist aige a mhaslú nuair a rinne sé an ráiteas sin.
Más aiscí iad na céadfaí a fuair sé ón gcruthaitheoir chun leas a bhaint astu ar son na maitheasa, admhaíonn an peacach aithríoch anois gur úsáid sé iad mar airm in aghaidh an tslánaitheora a thug a bheatha in éiric a pheacaí.