#1256656
Ní naomh é ach peacach agus peacach daonna atá ann.
Ní naomh é ach peacach agus peacach daonna atá ann.
“Deir an sagart linn gur peacaigh uilig muid,” a dúirt sí léi féin.
Trua an Chríostaí chóir leis an bpeacach?
Cén fáth gurbh eisean amháin a brandáladh mar pheacach?
Chaitheadh dáil na bpeacach
Seachas sin thuig sé an peaca agus chonaic sé peacaigh fairis.
Dein athrú ar do shlí pheacach.
Ní raibh san Huss sin ach gabhair peacaigh ar deireadh thiar thall.
Níor cuireadh na ‘peacaigh’ seo go príosún.
MÁNAS: Ba pheacach mé.
DENIS: Ó, ba pheacach é; an peacach ba mhó sa cheantar seo.
DENIS: Nach raibh Naomh Agaistín ina pheacach chomh mór is a shiúil clár an domhain riamh?
'Peacaigh sinn go léir, a Ghráinne.
Ina dhán fada “Stiúratheoir an Pheacaigh” fiafraíonn an file Pádraig Denn
‘Tá tú ag iarraidh orm a admháil gur pheacaigh mé, an é sin é?
Pheacaigh sé in aghaidh an phobail agus an údaráis agus d’íoc sé go daor as.
Admhaím daoibhse, a léitheoirí, gur pheacaigh mé go trom in aghaidh an dúlra.
Pheacaigh sí go trom.
Péacach a ghníos peacach, a deir siad.’
Beannaigh mé a athair mar is peacach mé, táim gafa ag kit-kats.
“Is peacach é!”
Ach lena linn mar chomhalta, níor tháinig oiread agus peacach amháin isteach chucu.
Cé dhein Dia duitse agus a rá go dtabharfá peacach ormsa?
Damnaigh an peaca ach fuascail an peacach.
idirdhealú a dhéanamh idir an peaca agus an peacach.
A mhalairt, gan amhras, a dhéanfadh an peacach san fhaoistin.
An peacach.
Sliotar peacach agus sliotar péagócach.
Admhaíonn sé gur peacach é agus go bhfuil a dhóghníomhartha tar éis é a dhalladh.
Roghnaigh Peadar an teideal Mise an Peacach.
Peacach déanta é Klaw agus olc buan le feiceáil ina shúile.
Is peacach mé.
níl samhail ag peacach
Is sa chiall seo nach foláir dúinn na focail a labhair sé, agus é ina shuí chun boird le Matha agus bailitheoirí eile cánach agus peacaigh, leis na Fairisínigh a bhí ag cur ina choinne: ‘Ní miste daoibh a chiall siúd a fhoghlaim: “Trócaire is áil liom agus ní íobairt.” Ní hiad na fíréin ach na peacaigh a tháinig mé a ghlaoch’ (Matha 9:13).
Is sa chiall seo nach foláir dúinn na focail a labhair sé, agus é ina shuí chun boird le Matha agus bailitheoirí eile cánach agus peacaigh, leis na Fairisínigh a bhí ag cur ina choinne: 'Ní miste daoibh a chiall siúd a fhoghlaim: 'Trócaire is áil liom agus ní íobairt.' Ní hiad na fíréin ach na peacaigh a tháinig mé a ghlaoch' (Matha 9:13).
Nuair a dúirt an sagart na focail, “Admhaím do Dhia uilechumhachtach, agus daoibhse, a bhráithre, gur pheacaigh mé go trom”, rinne roinnt mhaith den phobal a rá in éineacht leis, “gur pheacaigh mé go trom, le smaoineamh agus le briathar, le gníomh agus le faillí, trí mo choir féin, trí mo choir féin, trí mo mhórchoir féin.”
Taispeánann an caidreamh atá aige leo siúd ar dóigh leis an ndlí a bheith ina bpeacaigh a dhoimhne is atá a thrócaire.
Taispeánann an caidreamh atá aige leo siúd ar dóigh leis an ndlí a bheith ina bpeacaigh a dhoimhne is atá a thrócaire.
Cé go mbíodh maithiúnas faighte ag an bpeacach ó Dhia san fhaoistin, bhíodh cúiteamh éigin le déanamh sa pheaca ar an saol seo nó sa saol eile.
A deir an meirgire á fhreagairt, Nach bhfuil sé ráite ag an mbráthar bocht Mac Aingil ina leabhar beannaithe gur chóir dhon pheacach fuath a thabhairt don pheaca?
Nach bhfuil sé ráite sa leabhar céanna, a deir an meirgire, gur chóir dhon pheacach aithrí is leorghníomh a dhéanamh ina pheaca trí phianós a dhéanamh?
Cé go rabhadar uilig sabhálta, thagadh an eaglais go léir le chéile le fáiltiú roimh na peacaigh, ‘our friends’, san so-fhriotal aisteach acu.
Deireadh an eaglais fhírinneach neamhearráideach riamh gur cheart dúinn grá a bheith againn don pheacach, ach gráin a thabhairt don pheaca.
Séard atá againn anseo ná an ‘gabhar peacaigh’, é siúd go bhfuil de mhí-ádh air lochtanna, gráin, fearg agus uafás an chine daonna a iompar ar a dhrom chéasta.
B’shin iad na peacaigh chearta nó na hamadáin agus na hóinseacha a chloíodh leis an bhfírinne a insint, ba chirte a rá.
Ceann de na fáthanna nár fiosraíodh an scéal sin i gceart ná go raibh ‘gabhar peacaigh’ an-áisiúil againn ar leac an dorais, an Eaglais Chaitliceach.
Ceann de na fáthanna nár fiosraíodh an scéal sin i gceart ná go raibh ‘gabhar peacaigh’ an-áisiúil againn ar leac an dorais, an Eaglais Chaitliceach.
A deir an meirgire á fhreagairt, Nach bhfuil sé ráite ag an mbráthar bocht Mac Aingil ina leabhar beannaithe gur chóir dhon pheacach fuath a thabhairt don pheaca?
Nach bhfuil sé ráite sa leabhar céanna, a deir an meirgire, gur chóir dhon pheacach aithrí is leorghníomh a dhéanamh ina pheaca trí phianós a dhéanamh?
Ach ó laistigh den chreideamh, is meitheal pheacach atá i gceist agus iad ag obair as lámha a chéile chun an chonair chaol chun na bhflaitheas a chur díobh.