#997627
Ó luaith go luaith, ó chré go cré!
Ó luaith go luaith, ó chré go cré!
Chuir sé luaith ar a cheann.
Ina ionad sin, cuireadh stríoca den phéint ar a leicne, mar a bheadh luaith ann.
Ghlac an chruach tine an oíche sin agus ní raibh fanta ar maidin ach a luaith.
Is cuma don té nár fhág an luaith riamh.
Ghlan sé a fhiacla le saileach basctha a shac sé sa luaith roimis.
An t-airgead ag iompú ina luaith sna málaí diallaite.
Anois, cé a gheobhadh mian a chroí agus cé a gheobhadh luaith?
Luaith déanta de na lámha stalctha.
Scaipeadh a luaith sa Bhealach Mór (sunda an Bhlascaoid).
Ní chuireann daoine amach aon luaith an lá sin ach an oiread.
Chaith sé trí lá agus trí oíche caite sa luaith ar shráid gan fhiafraí.
Luaith smeartha ag cuid acu ar a gceannaghaidh agus ar a n-éadan.
A cuid craicinn chomh dubh le tóin túláin sa luaith.
Ní chuireann daoine amach aon luaith an lá sin ach an oiread.
Bhácálaidís bacstaí fén luaith leis.
A hionchollaíodh as luaith an éin a chuaigh roimhe!
Ní hionann mar atá sé anois, dóitear ina luaith í.
Ná cuir amach an luaith mar bíonn anamacha na marbh sa ngríosach.
Ghlan sí an luaith as an tine agus chuaigh sí amach leis.
Pé scéal é caithfear an áit a ghlanadh.’ D’fhéachas ar na cóipleabhair, iad brúite, cluasach, ruaim chaife, beoir, agus luaith thobac orthu.
D’éirigh sé aríst agus rinne sé tréaniarracht eile an cosamar luaith bhuí a bhí air a chaitheamh dhe ach an babhta seo thit sé ar a thóin.
Rinne sé iarracht ar í a chlúdú leis an luaith ach theip air mar gur dódh é nuair a theangmhaigh a laipín feosaí leis an ngríosach athuair.
Rachadh an ghoimh trí luaith agus bhí marbhleathar agus fuarnimhe ag dul sa mbeocht ag gach beo.
Gan Micil ag breathnú díreach air ach ag spochadh go friochanta sa luaith le gob a mhaide,rud a chuir barr nimhe ar an sagart.
Chuimhnigh Timerman ar Thatjana, ar smúit, ar luaith, agus orthu siúd a bhí á ruaigeadh i dtreo na hoíche.
Tógadh luaith na mban agus cuireadh uilig í i reilig bheag i gCill an Stiúbhaird, áit a bhfuil an uaigh le feiceáil go fóill.
Bhí boladh trom sa teach agus bhí luaith na tine lán de thoitíní ag scaipeadh as áit na tine amach ar an urlár.
Fiú, nuair a d’éirigh leo na fadhbanna airgeadais a shárú, bhí an oiread sin ballaí tógtha in aghaidh na gluaiseachta Gaeilge go raibh sé deacair aiséirí ón luaith.
D’fhásfadh an mórtas ciníoch as luaith a n-áir, ag gríosadh a gcomhleacaithe dul ar thóir ábhar cathmhílí eile a sheasódh ar thosach a sluaite.
Rinne tú luaith de do shaol, ar seisean; agus bhí sí ag póirseáil i measc seanlitreacha ar thóir an ruda a chuirfeadh bláth uirthi, eochair a hóige.
Is minic gur bhriseadar amach, laibhe agus luaith bholcánach á caitheamh acu ar an talamh ina dtimpeall.
Chuir sí an clár ar ais ag déanamh cinnte nach dtitfeadh aon chuid den luaith síos i mullach an cháca.
D’éirigh an foirgneamh as na luaith agus is furasta dearmad a dhéanamh den tine a tharla ar fheiceáil an chruinneacháin gloine ar bharr an fhoirgnimh duit.
Is an-spéisiúil an leagan luaireag; deir an saineolaí Albanach, Mac Bain, go mbaineann sé leis an fhocal ‘luaith’ agus an téarma ‘saicéadach a’s luaithreach’.
Taobh istigh den leathchiorcal, bhí an madadh agus a shoc idir a dhá chois tosaigh sa luaith.
Nuair a tháinig siad chomh fada le campa na mbithiúnach ní bhfuair siad rompu ach deatach ag éirí as stumpaí dubha a bhí ag gobadh aníos as an luaith.
Nuair a tháinig siad chomh fada le campa na mbithiúnach ní bhfuair siad rompu ach deatach ag éirí as stumpaí dubha a bhí ag gobadh aníos as an luaith.
Chuir an Lorgaire a lámh síos ina phóca agus thóg amach cúpla briosca a fuair sé an lá roimhe sin i luaith na tine.
Cuireadh a chroí i reilig Stinsford ach cuireadh an chuid eile de – ina luaith – i mainistir Westminster.
Is seacht fearr an chré seo ná brúscar an Chlasaigh ná luaith Chlochair ná gainimh an Choma.
Chualamar scread uafásach agus nuair d’fhéachamar amach chonaiceamar an máistir ag rith síos an cosán is é ag iarraidh luaith a ghlanadh dá ghruaig is dá aghaidh.
Ní chuirtí amach an luaith féin Lá Nollag Beag ar fhaitíos go scuabfaí an t-ádh amach in éineacht léi.
Luaith go luaith, func go funcaí Major Tom bocht ina juncaí Lastall dá bhfuil sa spéir Íseal ar fad, mo leo!
Agus ó, cad chuige nach raibh mé foighdeach leis an bhord?’ Agus dá mbeadh réabadh éadaigh san fhaisean, agus sac–éadach is luaith, níl mise ag rá nach…
Bhíodh daoine imníoch freisin i dtaobh aon rud a thabhairt ar iasacht Lá Bealtaine nó an luaith a chur amach ar eagla go n-imeodh an t-ádh as an teach freisin ar an lá speisialta seo.
‘Meas tú,’ a deir sí, agus í ag ceartú di fhéin agus í ag breathnú ar an smután ag dul in éag agus ag meascadh le luaith bhuí na gríosaí, ‘dá dteannfainn isteach leis an gcladóirín an chéad bhabhta eile a dtiocfaidh sé an bealach agus braon farasbairr den bhraon crua a ligean faoin mbeilt aige nach mb’fhéidir go mbuailfeadh ragús é?
Ní fhágfaí an luaith in aon áit timpeall le heagla go mbeadh an ghaoth ag séideadh agus bailíodh i mbucaeidí agus in stánaí í agus scaoileadh leis an abhainn í. D’fhan an bhean i bhfochair a fir agus mhaireadar go sámh dóibh féin as sin amach (Breatnach 1961, 428–33).
sreabhadh pireaclastach: sreabhadh comhdhéanta de ghás an-te, luaith agus de bhloghanna eile a ghluaiseann anuas thar shleasa bolcáin nó thar dhromchla na talún Cé go mb’fhéidir go mba leor an fhoclaíocht sa sainmhíniú ar an aidiacht ‘pireaclastach’ sa tríú sampla, tugann an sainmhíniú Béarla le fios gur feiniméan beo drámata criticiúil atá ann agus is fiú gnéithe de sin a chur sa sainmhíniú.