#1003506
Tá biaiste agus séasúr agus tomhaltóireacht dea-mhéine na Nollag i neas dúinn.
Tá biaiste agus séasúr agus tomhaltóireacht dea-mhéine na Nollag i neas dúinn.
Tá samhradh na bliana 1916 i neas dúinn, agus gach a leanann de chuimhní.
Go luath ar maidin bhíos ar bhruach na neas.
“Hi Neas,” a scread siad le chéile ar an nguthán.
San idirlinn, tá an t-aigh- neas idir Tír Eoghain agus Comhairle Uladh ag leanstan ar aghaidh.
Fadhb í seo do gach creidmheach nó neas-chreidmheach ón dara leath de shaol iarDharwineach an Chairdinéal Newman i leith.
É sin, nó níl ann ach samhlaíocht agus cumadóireacht aoirí caorach agus feidhlithe gabhar sna hoícheanta fada sin nuair nach raibh a gcuid naimhde i neas dóibh.
Bíonn pleananna agus scéimeanna ag an duine seo ceart go leor ach gan aon róbhaint a bheith acu leis an bpláinéad seo ná ceann ar bith eile i neas dúinn.
Is lú ná san a déanadh aon phleanáil mar bhí an brathadóir i láthair agus saighdiúirí an Impire i neas na háite.
Sa neas-stair bhíodh Alibrandi, mar shampla, ag feidhmiú go follasach – go héide is eile – sa ról sin thar teorainn.
Iarbhreithniú ar luathleaganacha Ní raibh ach dhá charachtar ag an gcéad leagan den mhodúl: an guta lárnach neamhchruinn (siombail 322 den Aibítir Idirnáisiúnta Foghraíochta (AIF); á léiriú ag ?, an schwa) agus an guta neas-ghar neas-tosaigh neamhchruinn (AIF 319; á léiriú ag ?, an cheannlitir bheag Laidine I) (Figiúr 5).
Cuireann dhá fhreastalaí eile, atá lonnaithe ar láithreán eile de chuid Ollscoil na hÉireann Gaillimh, cúltaca neas-líne ar fáil.
Crainn agus mná, iad neas-suite, mar a déarfá; iarracht déanta ag an ngrianghrafadóir, Morgan Crowcroft-Brown, ar uigeacht chraiceann duine agus uigeacht choirt crainn a chur i gcomórtas le chéile.
Tuigeadh dom gur ródhócha mura bhféadfadh geilt IS cathairín beag ar theorainn na Tuirce a ghabháil tar éis dóibh sráidbhaile i neas dó a smachtú breis mhór agus bliain ó shin, go raibh de réir dóchúlachtaí na dochúlachta seans nach scuabfadh siad thairis an Eoraip siar chun sinn go léir a chur faoi chois agus scoileanna na mban rialta a dhúnadh idir corp ceart.
Is aoibhinn liom iad mar léiríonn sé dúinn go bhfuil daoine amuigh ansin, nó i neas dúinn, go bhfuil an ghráin dhearg acu ar an tsaoirse atá bainte amach ag náisiúin, ag mná, ag mionlaigh, ag bacaigh, ag tincéirí, ag bochtáin, ag inimircigh, ag daoine gan spúnóg airgid ina mbéal, rud nár shíleamar.
Is furasta dhom smaoineamh ar na cineálacha daoine ar fad nár mhaith liom a bheith i neas dom: baincéirí a scrios an tír agus iarthar domhain, tógálaithe na bpócaí domhaine, geallghlacadóirí stocmhargaidh nár dhein lá oibre seachas a bheith ag brú cnaipí, airí rialtais d’Fhine Ghoul nár mhaith leo a bheith in aice liomsa, daoine a bhfuil práta ina mbéal, lucht leanta a mbíonn geansaí Chiarraigheadha orthu agus boladh dá réir, iriseoirí nár chuimil smaoineamh riamh leo, aos mhiosúr a chur ar intinn, caipitlithe caocha caomhacha, sóisialaithe a thóg an súp, ainrialaigh a ghéill do theoiric...
Bhí go leor le foghlaim againne, nuíosaigh; d’fhoghlaimímis óna chéile agus ansan, d’fhoghlaimímis ón neas-sinsear — pointí gramadaí nó Gaeilge nó rudaí a bhain le nós imeachta na Dála nó an tSeanaid.
Chuirfeadh sé a aigne ar a shuaimh neas muid a fheiceáil le chéile -nach fuadaitheoir mé, an dtuigeann tú?’ ‘Sin gnó lae eile,’ ar sise.
Ar an bport céanna, ábhairín níos éadroma, ámh (nó ní bhaineann bás leis), tá an saghas neas-adhartha a rinne an criticeoir Dorothy Walker fadó agus í ag labhairt faoi ealaíontóirí mná na hÉireann.
Chomh fada is a bhaineann le formhór mór na gcainteoirí, ní hamháin go bhfuil an ghramadach agus an chomhréir dobhogtha, ach is beag is féidir leo a dhéanamh faoin mbailiúchán ollmhór clichés, nathán seanchaite, frithshuíomhanna agus neas-suíomhanna a thagann anuas ó ghlúin go glúin sa ghnáthchaint laethúil.
Sa bhreis air sin, baineann tréithe eile leis ar aon dul le neas-suíomh smaointe, idirthéacsúlacht, iarthagairtí, agus ilchumann focal, iasachtaí ó chultúir éagsúla, meafair neamhchoinbhinsiúnacha, rím caite ar lár, agus leas folaigh íomhánna.
Mar a fuarthas in Raoir Reubadh an Iolaire, tá na chéad véarsaí seo lán dóchais agus aoibh- neas an tsaoil úir atá rompu ag baile, fulaingt an chogaidh ligthe i ndearmad: Mar an gcéanna, tá muintir an oileáin ag ullmhú le fáilte a chur rompu.