#186345
Casaim mo cheann i dtreo na farraige.
Casaim mo cheann i dtreo na farraige.
D’fhéach siad amach i dtreo na farraige.
Bhí sí ag déanamh a bealach amach as an mbá i dtreo na farraige.
D’fhágas an gluaisteán is seo liom trasna an mhóinteáin i dtreo na farraige.
Chas Réamonn ar dheis, áit a raibh feithicil le feiceáil thíos i dtreo na farraige.
Bean a bhí inti, a droim casta leis agus í ag féachaint i dtreo na farraige.
I ndiaidh ceathrú uaire ag siúl, sheasaigh sí ag amharc ar ais i dtreo na farraige.
D’fhanfadh sí ag amharc go brionglóideach amach i dtreo na farraige.
Thosaigh sé ag rith i dtreo na farraige.
Casadh ar clé i dtreo na farraige.
Casadh ar clé i dtreo na farraige.
Bhreathnaigh siad beirt amach i dtreo na farraige.
Ní fhaca siad an marcach ach a n-aghaidh soir ó dheas i dtreo na farraige.
Ar aon nós, ar aghaidh linn ag tiomáint i dtreo na farraige.
Rolláil sí ar chlé, síos bóithrín beag i dtreo na farraige.
Chaoch sé an lóchrann i dtreo na farraige.
Shiúil siad i dtreo na farraige don dara huair an oíche sin.
Nuair a thráigh sé, shiúil muid uilig síos i dtreo na farraige.
Shín an cailín méar i dtreo na farraige.
Ar an taobh thall, tá ceann thoir Buracão – trá bheag a shíneann síos i dtreo na farraige le fána.
Chas sé a dhroim le Réamonn agus d’imigh sé síos an cosán i dtreo na farraige.
Lig sé liú caithréimeach as agus stiúir an stail isteach idir dhá shraith de phailmeacha cócó, i dtreo na farraige.
Bhí an bád lán nuair a d’ísligh siad síos é ar rópaí i dtreo na farraige dorcha, é ag luascadh ó thaobh go taobh ar na téada.
A Ollaimh Zoîs, a deir sé agus cloiseann sé é ag gáire, feiceann sé é ag déanamh ar an bhfuinneog agus ag amharc amach i dtreo na farraige.
Bhí Roí ina luí ar shlat chúl a chinn, a chloigeann leath i bhfolach san fhéar aille is a chosa nocht sínte uaidh i dtreo na farraige.
Seo,’ agus thug sé cic bheag don rón, rud a chuir i dtreo na farraige arís é.
Ar chlé arís agus casadh eile i dtreo na farraige ag gairdín na leabharlainne, foirgneamh eibhir aon stór le fuinneoga muilleannacha cloiche.
Ar chlé arís agus casadh eile i dtreo na farraige ag gairdín na leabharlainne, foirgneamh eibhir aon stór le fuinneoga muilleannacha cloiche.
Sheas mé ar an gcé, m’anáil i mbarr mo ghoib agam agus mé ag breathnú amach sa chuan ar an mbád a bhí ag seoladh léi i dtreo na farraige móire.
mé ag breathnú amach sa chuan ar an mbád a bhí ag seoladh léi i dtreo na farraige móire.
Bhí an fear seo, éadaí dubha air agus clóca beag dubh thar a ghuaillí, ina sheasamh ansin ag breathnú amach i dtreo na farraige díreach mar a bhí mé féin.
Bhí sé ag féachaint amach i dtreo na farraige, an t-am ar fad, a shúile marthanacha á grinniú, a aghaidh fhliuch crua—cruálach, geall leis.
‘Dé’n áit a bhfuil sé ag dul?’ ar seisean ag bagairt a chinn i dtreo na farraige.
An tráthnóna áirithe seo bhí na tonnta dhá mhéadar go leith ar airde agus bhí cúlsruth láidir ann i dtreo na farraige.
Ag féachaint i dtreo na farraige, bhíomar in ann na fir fheiscint inár gceann agus iad ag iascaireacht sna naomhóga.
Chas siad agus chuaigh siad le fána síos i dtreo na farraige, na céanna agus na báid.
Agus iad ag siúl síos i dtreo na farraige d’inis Áine do Iryna faoina muintir thiar i nGaillimh.
Tráthnóna breá Fómhair a bhí ann, geal agus grianmhar go deimhin, agus gaoth mheasartha aduaidh ag séideadh i dtreo na farraige ón gcnoc anuas.
Shocraigh Tauhara agus Putauaki go rachaidís i dtreo na farraige le mbeidís in ann breathnú amach ar éirí na gréine, ach b'éigean dóibh bogadh in aon oíche amháin.
Nuair atá sí sásta ina hintinn go dtuigeann Deaide na rialacha, suas léi ar a rothar agus buaileann muid bóthar go meidhreach i dtreo na farraige.
Déanach amach sa lá bhí na dromanna ar chlé is ar dheis fite, idirdhuillithe ceann ar cheann, grian is scáil, filltín lúbach an ghleanna ag sní soir i dtreo na farraige, an cosán sléibhe ina scríob liathbhán ar chliathán sléibhe.
Ach thug a chosa i dtreo na farraige é. Amach roimhe bhí an cuan, na báidíní beaga ag damhsa san uisce, solas na gréine ag déanamh claimhte beaga órga ar an bhfarraige.
‘Tá a fhios agam céard atá oraibh’, a cheap an garda, ‘gur phrioc snáthaid mé atá sibhse ag rá.’ Dhírigh sé aniar, bhreathnaigh amach ar an bhfarraige – nó i dtreo na farraige mar nach raibh a amharc dírithe ar thada ach é á chiceáil féin ina intinn istigh.
‘Beidh mé ar ais,’ a dúirt sí, ‘caithfidh mé uisce a fháil dhó nó gheobhaidh sé bás,’ is chas sí ar a sáil is thosaigh ag rith le fonn síos na trá i dtreo na farraige.
Iompaíonn an paróiste mar sin i dtreo na farraige, cosúil le mias, agus chíonn tú ó thigh na Cille, chíonn tú an paróiste ar fad, agus deireadh tú ansan, cad ina thaobh go bhfuil an gluaisteán seo ag stopadh ag a leithéid seo de thigh – bíonn a fhios agat cad tá ar siúl ar fud an pharóiste agus is dócha gur uaidh sin a fuaireas taithí ar na hainmneacha.
Ach bhí náire ar Ghráinne ... ba mhaith léi go slogfadh an talamh í ... choinnigh sí ag stánadh go folamh i dtreo na farraige.
Chonaic sé an domhan mór ag síneadh amach faoi, an chathair, na sléibhte ó dheas, na cnoic – Deilignis agus Cill Iníon Léinín – abhainn na Life ag sní soir i dtreo na farraige agus Binn Éadair ó thuaidh.
Bhí an ghrian ag ísliú léithi i dtreo na farraige agus í ag athrú datha ó órdha go dtí buídhearg agus ansan las sí suas ina liathróid mhór chraorach dhearg sa tslí is go gceapfá go raibh sí sna tintreacha dearga ar bharr lasrach mar dheargaigh sí na spéartha os a cionn, sinn féin, an bád agus an fharraige go léir inár dtimpeall.
Rinne sí ciorcal iomlán trí shráideanna cúnga thuaisceart na cathrach, i dtreo na farraige, agus ar ais trí Pháirc Fhionnradhairc a raibh duilleoga na gcrann ar dhath órdhonn ag titim ar an móinéar inti, duilleoga a bhí chomh lonrach le feileastram dearg an Neidín i moch-ghrian na maidine.
Dúirt fear áitiúil Pádraic Willie Ó Fáthartha gur cosúil go mbíodh cuid den reilig deich dtroithe níos faide amach i dtreo na farraige ach gur imigh an chuid sin sna seascaidí agus seachtóidí mar gheall ar an gcreimeadh.