#495446
Sie können mir vertrauen sa Ghearmáinis.
Sie können mir vertrauen sa Ghearmáinis.
Haben Sie etwas zu trinken.
Am ar bith ar labhair sé liom ‘Sie’ a d’úsáid sé, cur chuige foirmeálta.
Sie-haben keine scham!
Ní leáfaidh, arae is é bainne dubh Phaul Celan a ó óltar sa lá atá inniu ann, Schwarze Milch der Frühe wir trinken sie abends wir trinken sie mittags und morgens wir trinken sie nachts wir trinken und trinken...
Oh hätten sie mich fort mit dir getragen, Viel heißen Dank würd ich dem Tode sagen, Mein Brautbett wäre mir der Totenschragen,
Um Rach’ auf des Despoten Haupt, Dem Menschenelend Freude macht, Der Tränen trinkt, von Not geweint, Und, wenn sie fließen, ihrer lacht.
Sie ruhn in ungeweihtem Boden, Den Priesterhand gesegnet nicht – Kein Glockenschall ruft hier zur Andacht, Kein Denkmal, das zur Zukunft spricht.
“Warum sprengen sie es nicht?” ar sise liom – “cén fáth nach bpléascann siad é?”
Sibhse a d’fhoghlaim Gearmáinis ar scoil, tuigeann sibh: “ich habe, du hast, er hat, wir haben, ihr habt, sie haben.” Sa taobh seo tíre deirtear: “i han, du häsch, er hät, miar hänt, iar hänt, sia hänt.” Nár dhúirt mé libh gur theanga inti féin ab ea í?
Léigh Schopenhauer aistriúchán Laidine ar na hÚpainiseadaí agus is é dúirt sé fúthu: “Sie ist der Trost meines Lebens gewesen und wird der meines Sterbens sein.” “Is iad sólás mo shaoil iad agus sólás mo bháis a bheidh iontu.” Ba é an scéal céanna ag Henri le Saux é.
At a time when Irishmen were deprived of property, industry and the right to learning, a poem which purported to be the record of their race’s history, filled with the resounding names of their great men and told with a bare simplicity of language, was worthy of being stored in the people’s memory.’ Seo iad na línte deiridh: ‘Pater noster qui es in coelis, / sie nomen tuum sanctificetur, / debita nostra feasta ná héilimh / sed libera nos ó thuille péine, / Ave Maria, gratia plena, / benedicta tu, Dominus tecum, / ora pro nobis, a chara na héigne, / nune et semper is do-gheabhair éisteacht.’
Sa Ghearmáin, agus i dtíortha ina labhraítear an Ghearmáinis, úsáidtear leagan foirmeálta den dara pearsa chun meas a léiriú do dhuine ar leith (sa Ghearmáinis is é seo an difríocht idir an forainm ‘du’, an fhoirm neamhfhoirmeálta, agus ‘Sie’, an fhoirm fhoirmeálta).
But if you are selling, dann müssen Sie Deutsch sprechen (Tá sé d’fhiacha ort Gearmáinis a labhairt).” Tá cúis mhaith leis sin — caithfidh tú comhbhá a bheith agat leis na daoine a bhfuil tú ag plé leo, agus gan tuiscint ar a meon, ní bheidh sin agat.
Léigh an fealsamh mór Schopenhauer aistriúchán Laidine orthu agus mhol chun na spéartha iad: ‘Sie ist der Trost meines Lebens gewesen und wird auch meines Sterbens sein,’ a dúirt sé, ‘Is iad sólás mo shaoil iad agus sólás mo bháis a bheidh iontu leis’.
Bhí go leor den obair sin faoi réir ag smaointeoireacht dheireadh an naoú haois déag agus thús an fichiú haois i leith na sochaí agus na teanga, an rómánsachas agus idé-eolaíocht an fin-de-siècle go háirithe.