#203796
Tá canach an tsléibhe glé geal, cúr na farraige fiú níos gile,
Tá canach an tsléibhe glé geal, cúr na farraige fiú níos gile,
Agus an pictiúr glé.
Bhí an cuaille báis ina sheasamh sa chúinne, fáinne iarainn glé air.
D’fhair sé iad ar feadh i bhfad – iad cuarach, glé, ainspianta.
Bandiabhal bíodh má b’éigean ach ná hathraítear a glé-áilleacht mhín sise!
Ní cosc mná a iarraim, ach mórghníomhaibh as a’ gcoscar glé.
Iad go léir chomh glé ina bhfuaim dhigiteach le bonn nua euro.
Is cuimhneach liom go glé an áit agus cé uaidh a bhfuaireas iad.
Smaoinítear go glé air seo!
‘Nois seo dhuit an glé.
Íomhánna glé.
Saghas exercise ealaíonta a dhéanann sí den dán, ach fáisctear an mothúchán go glé.
Dhá loch glé glinniúnach ar mhullach amháin.
An persona féin ‘nuanite, chomh glan, chomh glé leis an gcriostal’.
Leacht glan glé.
Glé mhath.
As go brách arís le Balor gur casadh dó aingeal beag geal glé.
Léirigh Elephant go glé glinn chomh huafar ina shimplíocht is a bhí gach ceann acu.
Is féidir leis an mbreitheamh cásanna casta éagsúla a mhíniú go glinn glé don lucht éisteachta.
níolón - órbhuí, glasuaine, buíbhreac - chomh glé gleoite le spré solais ar sheoda .
Ní cosc mná a éilím, ach mórghníomhaibh is coscar glé.
Bhí an t-uisce seo glan glé.
Leis sin, thosaigh Mamaí inneall an chairr agus dúirt sí, ‘Anois, tosóidh mise….feicim le mo shúilín glé rud éigin a thosaíonn le ‘g’…’
An tAtlantach glé, glinn, trí mhíle siar uaidh, scamaill ag bagairt ar fhíor na spéire, tonnta cúracha ag briseadh ina gcaschuair ar thránna Shligigh.
Mé féin i mo threoraí trí ghréasán cuimhní glé m’óige, agus tríd an gcomharsanacht aiceanta a mhúnlaigh iad, in éineacht.
Tá pictiúr glé agam de mo mháthair féin ag bácáil aráin in oigheann nó bastable mar a thugtaí i mBéarla air, os cionn tine móna.
Bhí na brobhanna ann chomh suarach agus ba mhaith leat iad, ach iad chomh glé sa phíosa scríbhneoireachta go ndearbhaítear duit gur fiú bheith ag scríobh.
Sin cuid mhór de ghnó na scríbhneoireachta ar deireadh thiar, an rud atá suarach a dhéanamh glé.
Múineadh dom féin tráth gur namhaid ab ea an intleacht don léargas glé, agus chaitheas m’aistear féin a dhéanamh trí dhriseacha na tuisceana sin.
An t-aon saol, achrannach, guagach, tubaisteach, greannmhar, glé ar uaire mar a bhí anois ar mhullach eiseamláireach amháin den bheatha Chríostaí.
Thóg sé an tua trasna go solas na fuinneoige is d’fhéach sé ar an gcorrán glé.
D’fhéach sé síos ar na leaca iontlaise a raibh loinnir an tsnasáin go glé orthu, faoi mar a bhí ar na hacraí urláir ar fud na mainistreach.
Com an ime úr óg, a smaoin sé, gona chlúdach álainn táthghlas, ’gus a lár glé-óir.
Sa chéad chuid den leabhar, tá léargas glé curtha ar fáil ag Peoples ar a stíl áirithe féin.
Ach má tá fúinn craiceann glé-geal, álainn agus óigeanta a bheith orainn is ceart tabhairt faoin hiodráitiú ón taobh istigh agus ón taobh amuigh le chéile.
Nó tuigeann siad chomh glé glinn leis an spéir ghorm nach bhfuil tromlach acu anois i mBéal Feirste agus nach mbeidh choíche.
leag sí ar a cloigeann í. scrúdaigh sí an fháithim de chnaipí loinnireacha, gealra glé agus bréad órshnáithe de chuid Girls’ Brigade.
Amach leo ar an tsráid arís, súile druidte in aghaidh sholas glé, glinn na maidine, a ngloiní ina nglaic acu.
Fágann an cumas ionramhála teanga seo gur féidir léi samhail a shíneadh, a leathnú, a threorú ar chuma atá glé agus úr.
Aisteach go leor, ní bhíonn cuimhní glé agam ar eachtraí iomlána a tharlaíodh le linn tréimhsí leanúnacha, ach ar mhioneachtraí a fhilleann orm mar ghrianghraif dhorcha.
Ba mhaith liom dán amháin a léamh a léiríonn go glé nach bhfuil aon rud simplí ná rómánsúil ag baint leis an léiriú ar rólanna inscne i saothar Mháire Mhac an tSaoi.
Agus sin é, b’fhéidir, an charme a bhí i gceist ag Bernard Pivot, an ceol ciúin sin a bhaineann sé amach leis an bhfocal glé grinn.
An ceol chomh glé le gealach lán Ina spréacharnach faoi thalamh Ag tionlacan an amhráin, Líonann sé na hardáin Le crainn cnónna cócó Á gcnagadh ag alizé** an aigéin.
I ndán molta na Gaeilge atá leagtha ar an Chéitinneach, deirtear gur ‘glór géar-chaoin glé glinn gasta’ í an Ghaeilge (Mac Giolla Eáin 1900: 17).
tugann gach scríbhneoir a dhearcadh leithleach féin go glé, gan leisc ná leithscéal agus ina ghlór muiníneach féin.
Insint shimplí, chruinn atá sa leabhar seo ar scéal casta faoi eachtra staire a mhaireann go glé fós i ndaonchuimhne an phobail lenar bhain sé.
Sa réamhrá tugann Gréagóir cuntas glé glinn ar spioradáltacht Phroinsias agus díríonn sé aird an léitheora ar na tréithe agus ar na téamaí atá le fáil sna scríbhinní.
Bhí sí ina héadaí scoile, a leicne dearg tar éis di siúl trí aer glé fuar na maidine, í ina seasamh ag bun an staighre.
Sa lá atá inniu ann, tá ceo trom na mblianta tite, mar dheannach anuas ar an bhfís chéanna sin, sa tslí nach bhfuil sí chomh glé,glinn mealltach, is a bhíodh.
Tá sé le brath go raibh tábhacht ar leith ag baint leis, agus gur thug sé glé-insint ar staid agus ar sheasamh na Gaeilge i saol na tíre faoi láthair.