#113403
Siúlaim gan stró faoi sholas gléigeal na gealaí cé go bhfuil brat íseal ceo in áiteanna.
Siúlaim gan stró faoi sholas gléigeal na gealaí cé go bhfuil brat íseal ceo in áiteanna.
Tá an falla bán gléigeal beo leo i gcorplár na hoíche.
Go tobann, chonaic muid an N71 ag síneadh amach go gléigeal álainn.
Craiceann bán gléigeal Neansaí lena cois agus a folt tiubh fionnrua ag titim siar óna cluasa.
“Táimid fíorbhuíoch díot as do chuid ama,” ar sí agus meangadh gléigeal á dháileadh aici air.
Bhíodar glan gléigeal gan fiú rian salachair i bpoill an tsnátha.
Shuíomar timpeall air ina staidéar, eisean ina shútan éadrom gléigeal agus gach sórt balcaisí orainne.
Seaneagrán an tSeabhaic féin lá sa leabharlann, sholáthraigh sé dom fráma tagartha a bhíos a lorg: freastal le hacmhainní teanga ar an lá gléigeal.
‘Chomh gorm, chomh gléigeal …’ An dá aghaidh ag druidim ní ba ghaire dá chéile.
A gúna pósta gléigeal go sciathánach á prapáil suas agus í ag seoladh i dtreo Choilm – corplár a cumainn – go mbeadh sí mar thaobhroinn aige an dá lá dhéag a mhairfidís.
Agus sa chás san ní chasfainnse agus mo leanbh gléigeal, de chnáimh agus d’fhuil an tsionnaigh, ar a chéile anso!
É ina sheasamh ar ardán creagach, radharc aige ar stráice gléigeal d’uiscí na Meánmhara agus péire déshúileach lena éadan.
Bhí stríoc gléigeal mar líne deighilte idir muir is spéir, agus dath dorcha corcra ar an bhfarraige luascach.
Dhruid sé níos cóngaraí do bhun na páirce agus chuaigh sé ag ól uisce sa sruthán gléigeal ann.
Dhruid sé níos cóngaraí do bhun na páirce agus chuaigh sé ag ól uisce sa sruthán gléigeal ann.
Féach an fócas ar phictiúir spóirt a bhíonn ar Tuairisc.ie agus na meáin eile: radharc gléigeal ar na himreoirí agus radharc doiléir ildaite an tslua sa chúlra.
Mhionnódh sí go dtí lá a báis go bhfaca sí coinneal lasta ar thaobh an bhóthair agus an choinneal sin ag caitheamh solas gléigeal uaithi beag beann ar ghaotha an gheimhridh.
Cruthaíonn sí pictiúir álainn don bplúirín sneachta a bhláthaíonn i ndúluachair na bliana, mar atá scríte aici i mbeagán focal, bláithín beag gléigeal gleoite.
Bhí an mhuir mhór bhraonach bán gléigeal agus cnapáin mhóra farraige ag briseadh ins gach aon áit.
• ‘Tá an ceart agat, a dhuine uasail bhreá ghléigil’, arsa Tadhg Ó Sé leis an mBleaic – imeartas focal ar gléigeal agus Bleaic/Black.
In ‘Lúireach Gléigeal’ (155) táimidne, leanaí ‘saonta mar éiníní’, ‘díbeartha ag reacht cruaidh na heaglaise’: sinn ‘gan chosaint ó nádúr ná ó eaglais’.
Bhí a gcáil amuigh mar bhuíon imreoirí a bhain sásamh ar leith as an éadach gléigeal a loit.
*L'Osservatore Romano *a bhí ag iarraidh a fháil amach cá raibh an Pabhsae Gléigeal sin atá ina príomh-*idiot *preabach, praiticiúil, pragmatach ar Phobalscoil Thoraí, an tSiúr Máire Clár na Cáiréise?
D’éirigh go gléigeal leis an bhfeachtas mar gur díoladh ní ba mhó gluaisteáin Holden san Astráil ná gluaisteáin d’aon mhonaróir eile ar feadh blianta fada.
Bhí Liam faoi dhraíocht ag an leabhar Allagar na h-Inise, agus leis an meon a bhí ag Tomás Ó Criomhthain – a bheith ag ‘freastal ar an lá gléigeal’.
Crochann Mairéad an t-éadach thart ar ghuaillí Ghráinne, agus cuachann sise í féin ann, a gnáthéadaí clúdaithe ar fad leis an síoda gléigeal.
“Ní hé amháin go raibh muid ag obair in éineacht an samhradh gléigeal, grianmhar sin i Londain i 1980 ach bhíomar cairdiúil ina dhiaidh sin go dtí an lá ar bhásaigh Ingrid.” Beidh Henning-Jocelyn ag dul ar ais chuig a tír dhúchais an mhí seo chugainn agus go leor cuimhní cinn ag baint leis an turas di.
Siad plúr na laoch a thit faraor I mbriseadh cruaidh na Cásc’ Agus d’fhág siad sinn go cráite tinn Ag éagaoin fána mbás Is bhí súile an tsaoil a’ breathnú an ghnímh A rinne clanna Gael sa ghleo Na leoin a d’éag le solas gléigeal Na saoirse sa drúcht geal ceo.
Ach faoi mar adeir an seanfhocal, bíonn dhá thaobh ar chuile scéal, mar is féidir le duine breathnú ar thaobh amháin den scéal, áit a mbeadh chuile cheo chomh gléigeal leis an gcriostal, agus d’fhéadfhadh sé breathnú ar an dtaobh eile, mar a mbeadh chuile shórt chomh dubh dorcha le pic.
Chomh nocht le bunóc, scáil ina chraiceann gléigeal, a bhall fearga leathfholaithe fé uisce, a bhráithre sa Dúlra – na torbáin – ag lútáil fé ioscaidí an ghiordaí, a each taobh leis mar a bheadh cara, mar a bheadh compánach fiú, a heireaball ag scuabadh an tsobail de dhroim a maothán cruinne, a cosa deiridh scartha, a rumpa uiscefhuaraithe, a cuid fuail mar a bheadh fraschith ag titim as frasnéal.
San Earrach i mbliana a tháinig an cnuasach seo amach agus féadfar a fhiafraí: Cá rabhais, a Mháire , agus cá raibh teacht go dtí seo ar an srutháinín gléigeal filíochta atá chomh húr glioscarnúil leis an tobar is milse i lár phortach Chamuis?
Mura bhfuil an fhaisnéis nó an todhchaí chomh gléigeal agus a bhí ceithre bliana ó shin, nó mura bhfuil an tnúthán céanna meisiasach ag gabháil le dara téarma an Uachtaráin Obama, is féidir gur fearr mar sin é.
Clár uair an chloig ar fhad agus níl uainn ach ‘seat an airgid’ ag an deireadh mar a thaispeántar tigh gléigeal, pioctha, snasta le fallaí leagtha agus fuinneoga móra curtha isteach (tréith a tagraíodh go seanbhlastúil di ag an nóibhéine).
‘Idir tú féin agus an pabhsae gléigeal de bhráthair sinsearach i Londain againn tá mo phortsa seinnte sara raibh caoi agam ar rince.’ D’iompaigh sé ar fhear na gclog, ‘An mbeirse mar chléireach, a Lúidín, nuair cuirfear ord beannaithe orm?
Is beag a cheap mé an uair sin go gcaithfinn bunáite mo shaoil i nGaeltacht Chonamara áit a raibh oidhreacht Raiftearaí beo ar bhéalaibh na ndaoine agus go mbeadh tuilleadh d’amhráin an fhile dhaill le cloisteáil go rialta agam san áit chéanna – leithéidí ‘Eanach Dhúin’, ‘Brídín Bhéasaigh’, ‘An Pósae Gléigeal’.
Agus an méid sin ráite, ní dhéanfad dearúd dem’ chéad éachtaint ar chrann álainn almóinne fé bhláth gléigeal plúrach, gan trácht ar an gcrann carúib, toradh ar nós na seacláide ar a mbaistear Arán Naomh Eoin, fear a mhair air agus é ar fán sa bhfásach fadó, más fíor.
Gineadh splanc an lá san, splanc a thug tine do ghluaiseacht caide atá anois ina lóchrann gléigeal álainn ag pobal na Gaeltachta, ó Chill Charthaigh go Cill Mhaoilchéadair agus ó Ros Muc go Rinn Ua gCuanach.
Solas an lae agus gile an tsneachta lasmuigh a dhúisigh Máire…Chuir sí a ceann don fhuinneog agus chonaic sí an brat gléigeal suas go barr fíoraí agus síos go himeall an uisce.
Arsa Uachtarán CORI ag an am (an tSr Ríonach Donlon) ina teachtaireacht sa leabhrán: Agus na sean-nósanna ag imeacht le sruth, iarraimid go humhal ar Dhia mór na Glóire cabhrú linn solas gléigeal an tSoiscéil a scaipeadh i ngach cúinne dorcha ár dtíre féin agus uaidh sin amach .
Luaitear filí eile a bhí dall, is nach bhfaca ‘áilleacht na cruinne’: Déanann an file comhaimseartha ionsaí ar Raiftearaí, agus cuireann sé ina leith gur ag stealladh bréag a bhíodh sé ós rud é go ndearna sé cur síos ar rudaí nach bhfaca sé riamh: Tá gné na hidirthéacsúlachta le sonrú go han-láidir agus an file ag tabhairt chun cuimhne an cur síos a rinneadh ar Mháire Ní Eidhin, ‘an pósae gléigeal’ in amhrán cáiliúil Raiftearaí (Ó Coigligh 1987: 84).
An tOileán Draíochta Oíche Chinn an Dá Lá Dhéag, Thar ar cruthaíodh d’oícheanta faoin spéir, Sea nochtar oileán gléigeal Go hard i lár an chuain.
Bhí an sagart paróiste ar éirleach an Domhnach ina dhiaidh sin, agus bhí sé chun a mhallacht agus mallacht na hEaglaise a chur ar an mbaile tar éis an cipíneach a bhí ar an bpátrún agus d’éirigh bean as an bpobal a dúirt A shagairt na n-ae istigh Lagaigh de bhréithre Tá Cinn Aird Naofa Do thúrlaig Naomh ann Fionán gléigeal Ach má tá ann aoinne (nó má tá cúis ar aoinne) Gan creidreamh gan daonnacht Agair ar fhéin é Is ná cuir ar an mbaile go léir é “Dar mo phortús a bhean mhaith,” arsa an sagart, “go bhfuil an ceart agat”.
Leagan de ‘Frainc Conaola’, amhrán grá fíorspéisiúil atá coitianta i gCois Fharraige, atá againn as Bailiúchán na Scol inniu Lá Vailintín Tráthnóinín deireanach Dé Luain is é a’ báisteach Casadh tigh Sheáin mé is shuigh mé síos Dhearc mé an ainnir ins sa gclúid taobh thall dhíom Ba deise gáire agus leagan súl Grua ba deirge ná an chaor chaorthainn Ba gile mín í ná an eala ar snámh Ach nuair a lean mé an seanchas nó cé dár díobh í Gur le Frainc Conghaolach an cailín bán Do réir mo thuairim bhí sí tógtha Agus fuair sí eolas ar leabhar is ar pheann Bhí máistir acab sa teach i gcónaí Agus neart den ór buí go fairsing ann Nach é an trua an spéirbhean bheith ar thamhnach sléibhe I leaba bheith gléasta le síoda bán Nuair a scairteann an ghrian ar a brollach gléigeal Go bhfaigheann na céadta fear bás le grá.