Bhí amhras freisin ar dhaoine faoi úsáid an fhocail ‘idle’ nó díomhaoin sa mhír ‘Operations’ sna cáipéisí: “Tenderers should note that it will be a contractual requirement that aircraft engines must be idle during passenger embarking and disembarking”.
Bhí Wordsworth chomh réabhlóideach le haon duine díobh ina óige agus chuir sé go tréan in aghaidh "the idle cry of modish lamentation" a thóg daoine in aghaidh ceannteascadh na n-uasal.
Seachas ceantair thurasóireachta, ámh, is deacair teacht ar sheisiúin cheoil thraidisiúnta i rith na bliana ar fad, agus má thagtar, ní hannamh a chloistear an clamhsán gur fearr “*anything but diddly idle*”.
Tháinig Idle No More ar an saol i mí na Samhna 2012, agus tá sé ag dul ó neart go neart ó shin.
Bheartaigh Idle No More ar leanúint ar aghaidh leis an ngluaiseacht go háitiúil, agus iarracht a dhéanamh na hathruithe cuí a chur i bhfeidhm iad féin, gan tacaíocht an rialtais.
Ina ainneoin sin, tá nasc ann fós idir paidir chapaill a dhéanamh de rud agus scéal an ghamhna bhuí (long-drawn-out story, tale of a tub, idle fiction) agus scéal an chaipín deirg (the tale of the redcap, a disjointed or incredible account).
Mar a dúirt Baz Luhrmann ina óráid aitheanta ‘The Sunscreen Song’: “The real troubles in your life are apt to be things that never crossed your worried mind, the kind that blindside you at 4pm on some idle Tuesday.” Cheap mé go mbeinn réitithe don fhocal úd a thosaíonn le ‘b’ nuair a chloisfinn é.
Bhí traidisiún láidir tuíodóireachta ann, a dúirt sé: “In many districts the thatching is done in some idle season by the men of a household themselves, with the help of their friends, who are proud of their skill, and it is looked on as a sort of a festival where there is great talk and discussion…” Ba cheart, dar leis, tuilleadh airde a thabhairt ar thobair an cheantair agus sciobóil a thógaint do bheithígh agus do mhuca a bhí ag maireachtaint sna tithe leis na daoine.
Táthar buartha go dtugann an líne áirithe sin buntáiste do dhream a dhéanfadh iarratas ar sheirbhís héileacaptair a chur ar fáil, mar murab ionann agus eitleán, is féidir le hinneall héileacaptair a bheith ‘idle’ agus daoine ag dul ar bord.
Dúirt an t-údar John McGahern uair nach raibh aon suim ag Tomás bheith ag cur síos ar áilleacht na timpeallachta – ‘There are no idle stretches to be filled with the contemplation of the daffodil’ – ach is dóigh liom gur a mhalairt ar fad atá fíor.
There is no one asking for boats for this place, for the shopkeepers would rather have the people idle, so that they can get them for a shilling a day to go out in their old hookers and sell turf in Aran and on the coast of Clare’ (Grene 2009: 44).
Is minic le tamall anuas an feachtas agóide “*Idle No More*”, a throideann ar son cearta polaitiúla agus cumhachta na nDúchasach i gCeanada (atá mar bhunchloch na bunreachta i gCeanada) i mbéal an phobail- go háirithe anseo i bpríomhchathair na tíre Ottawa.
Níor thóg sé i bhfad ar na Dúchasaigh, a chuimsíonn muintir an Chéid Náisiúin, na hIonúitigh agus na Métis (nó Galldúchasaigh), a gcuid míshástachta a léiriú agus bunaíodh “*Idle No More*” dá bharr.
Is cinnte nár freagraíodh gach ceist, agus ceapann daoine áirithe i gcónaí go bhfuil cur i gcéill ar bonn ag an rialtas, ach is cinnte go bhfuil Idle No More tar éis fadhbanna na nDúchasach a chur chun cinn go náisiúnta, agus go deimhin, go domhanda.