#606599
“Nó ar a laghad chuir sé féin aithne ar do leath deiridh amplach.
“Nó ar a laghad chuir sé féin aithne ar do leath deiridh amplach.
D’ísligh sé an leath deiridh agus rinne sé iarracht streall a bhaint as an tslat bhoilg.
Seacht stól fhuara cloiche a chaith a leath deiridh as béal a chéile ach théis an méid sin ní raibh ach dhá thrian dá mhachnamh déanta aige.
Suas ina leath deiridh a mhol sé di a cuid TCP agus a cuid moisturiser a shá nuair a chuir sí lán a chruite de chantal air.
Ní raibh sé sa bhfaisean ag mainicíní a bheith ag cur coranna ina leath deiridh ag an tráth sin den tsaol.
D’aithin sé a chlár surfála féin ar an toirt, fiú agus é briste; ní raibh anseo ach an leath deiridh.
Do loiteadar an scéal dár leis an dochtúir nuair a d’fhágadar an leath deiridh ar lár’.
Tagann duine eile, feistíonn a leath deiridh féin ar ghiodáinín cineálta thall ar aghaidh an chéad fhir agus cothaíonn siad an seanchas go tráth bídh.
Tagann duine eile, feistíonn a leath deiridh féin ar ghiodáinín cineálta thall ar aghaidh an chéad fhir agus cothaíonn siad an seanchas go tráth bídh.
Lig an gadhar, a bhí suite ar a chompord le hais an bhoird go dtí sin, sian chráite agus amach an doras leis agus a leath deiridh scólta.
Chuir Mícheál Ó hAodha spéis i scéal fir as ceantar Thrá Lí a raibh lámh aige i gcinniúint a lán d’Éireannaigh an bháid bháin i leath deiridh an chéid seo caite.
Ach bhraitheas féin, chomh maith leis, míshocair tar éis na heachtra, faoi mar a bheadh stól tríchosach ag fás amach as mo leath deiridh, cos amháin strainséartha, cos eile canúnach agus cos eile guagach ag lorg áite chun an dá chos eile a leagadh fúthu.
Copóg shráide ansin a chur leis na bolscóideacha a d’ardaíodh na neantógaí ar do chraiceann dá dteangmhóidís le do leath deiridh le linn dhuit a bheith ag déanamh do ghraithí amuigh faoi na tomacha.
‘Beidh sí breá bog faoin tóin agat seachas an mallaíodóir de sheanchliabh sin atá chomh crua le adharc pocaide agus deir siad nach í is fearr le fáil faoin leath deiridh.’
Is go dtitfidh do chloigeann anuas fút in mo chacsa is in do chacsa a bheas in aon chac amháin.” Thosaigh ceann na nathrach nimhe ag lúbadh is ag casadh, ag lúbadh is ag casadh, is ansin ag priocadh a driobaill amhail is dá mbeadh ar tí a leath deiridh féin a ghearradh di agus é a fhágáil sa diabhal ina dhiaidh ansin.
Go minic, agus mé ag tiomáint liom go haireach, snáthaid an luasmhéadair ag broideadh teorainn an luais, tugaim faoi deara go bhfuil carr tagtha aníos laistiar díom agus a shrón sáite im’ leath deiridh.
Más trí thimpiste féin é, sílim go bhfuil rian den cadavre exquis le feiceáil ar an leabhar seo sa mhéid is go bhfuil míchothromaíocht mhór stíle idir an leath tosaigh agus an leath deiridh.
Níl sé furasta an triúr seo de mhuintir Choirnín a mhair sa leath deiridh den 17ú haois agus sa leath tosaigh den 18ú haois a dhealú ó chéile: Cornán, Cornán óg agus an tAthair Pádraig, ar Chornán a ainm baiste agus ar Phádraig a ainm crábhaidh, más fíor.
Seo mar a dúirt sé: ‘Tá fíor-chorráit fós, fearacht Inis Meáin, a dtéann duine síos róidín i mbéal maidine agus a dtóraíonn lúibinn fhascúil den mhóinín bán nach mbeidh ródhian ar a leath deiridh.
Seo mar a dúirt sé: ‘Tá fíor-chorráit fós, fearacht Inis Meáin, a dtéann duine síos róidín i mbéal maidine agus a dtóraíonn lúibinn fhascúil den mhóinín bán nach mbeidh ródhian ar a leath deiridh.
A buns i m’aghaidh, a aghaidh i mo phit — d’aontaigh mé sa nóiméad sin go raibh sé níos deise a bheith ag bhreathnú suas ar thóin nocht mhín ná leath deiridh clúmhach agus magairlí fionnaitheacha.
Maíonn Nic Pháidín (1982:5) nach raibh an Ghaeilge á saothrú mar ghléas iriseoireachta ná scríbhneoireachta sa leath deiridh den naoú céad déag in ainneoin go raibh ag méadú de réir a chéile ar phobal liteartha na tíre.