#882460
Stíl lom, shimplí, gan aon ornáidíocht, gan aon Aindriú Martins.
Stíl lom, shimplí, gan aon ornáidíocht, gan aon Aindriú Martins.
Dúnmharfóir a bhí ag caitheamh Doc Martins.
Dé Sathairn seo caite, cheannaigh mé leabhar Geovani Martins sula mbeadh sé rómhall.
Tá chuile dhuine sa Bhrasaíl (mar a bhfuil cónaí orm) ag caint faoi Geovani Martins.
Rugadh Geovani Martins i gceann de na ceantair is boichte i gcathair Rio de Janeiro.
Cén fáth a gcuirfeadh ábhar deachtóra gunna-ghrách cosc ar leabhar Martins?
Dúirt a dhlíodóir, Cristiano Zanin Martins, go ndearna na hionchúisitheoirí poiblí dearmad fianaise a sholáthar, agus nach bhfuil sna líomhaintí ach ‘seó bóthair do na meáin’.
Ar an drochuair is beag an baol go léifeadh an cineál duine a cheapfadh gur untermenschen iad na carachtair i scéalta Martins a leabhar – ná, go deimhin, aon leabhar.
‘Comhrac chic’ a bhí san fhaisean in iarthar Bhéal Feirste le linn m’óige – casóg chomhraic de chuid arm Mheiriceá, circa cogadh Vítneam, stoc de chuid na bPalaistíneach – keffiyeh – faoi do mhuineál, jions agus Doc Martins ar do chosa.
Caithimis uainn “na hAindriú Martins” sin uilig, agus bíodh trí splaideog céille againn, mar nuair a chuireann tú chuile shórt san áireamh, feicfidh tú nach bhfuil maitheas an diabhail i dteidil fholmha onóracha dá leithéid.
Dá mba ábhar deachtóra mé agus dá dtoghfaí i m’uachtarán ar an tír sin mé amárach, bheadh an chéad chnuasach gearrscéalta ag Geovani Martins ag barr liosta na leabhar a gcuirfinn cosc orthu an lá dár gcionn.
Ach an bua is mó atá ag Martins, dar liom, ná go n-éiríonn leis daonnacht na ndaoine sin a léiriú a gceapann mórchuid Brasaíleach nach daoine iad ar chor ar bith: díoltóirí agus lucht úsáide drugaí, ealaíontóirí graifítí, áitritheoirí na bhfavelas i gcoitinne.