#189629
Chuardaigh sé an póca sin agus ní bhfuair ann ach raca.
Chuardaigh sé an póca sin agus ní bhfuair ann ach raca.
Bhíodar ina sraitheanna uiledhathacha ar an raca sa seomra A&E in Ospidéal Míthrócaireach na gCamán.
Chruinnigh Hennessy na gréithre ón mbord agus shocraigh sé ar an raca sa mheaisín níocháin iad.
Chroch sé dhá thua agus spólaire ar an raca.
Sall leo go raca na n-uirlisí.
Chroch sé an tua agus thóg sé anuas, as poll os cionn an raca, birtín ceirteacha.
Tharraing an cailín bríste donn ó raca agus rinne miongháire geal.
Go gcuirfí ar an raca iad, fiú?
Is mó rud atá fós le cíoradh, le raca breá ár gcinn.
Gan focal a rá téimid le chéile go dtí raca casóg.
Tá siad ar an raca spíosraí.’
‘Níl aon cheann eile ar an raca a thaitníonn níos fearr leat?
‘Tá,’ arsa Jacques go sollúnta, ag siúl thairis i dtreo an raca.
Chas Jacques ar ais ón raca.
Chas Jacques ón raca agus shiúil go torannach trasna an urláir.
Chas Jacques ón raca agus shiúil go torannach trasna an urláir.
Raca, nó cíor mar a deir an Muimhneach, a thug tú dó agus bheadh sé níos éasca caisleán a dhéanamh san aer ná an raca céanna a tharraingt tríd an gcoca féir atá ar bharr a chinn siúd.
Ach ní bhainfeadh cíor ná raca as a chloigeann é go gcaithfeadh sé gur bean í seo a raibh an craiceann is míne de mhná an tsaoil uirthi.
Thumas na cosa sa tobán is ritheas an raca trí mo chuid gruaige sa chistin sular thaispeánas mé féin dóibh.
Tháinig sé isteach i gcrónacht an tseamlais is dhein sé a shlí trí na conablaigh, sall go dtí raca na n-uirlisí.
D’fheicfinn Bid, m’aintín, ag cur píosa páipéir os cionn raca gruaige agus ag baint ceoil as.
Ag Cian a bhíodar, i mála droma a bhain sé dá ghuaillí, agus a chuir in airde ar an raca nuair a chuaigh sé isteach sa charráiste.
Is chuige sin a leagadh ar an raca é, rud a chuir síneadh fada ar a theanga.
Dá ndéarfadh an dlí gur cheart í a chur ar an raca bheadh an dlí ceart, mar is í an dlí an dlí, agus níl aon dul thairsti.
Bímis buíoch nach bhfuil na scriúnna agus an raca sínte chomh faiseanta sin an taobh seo de na cogaí domhanda.
Ina choinne sin, níl an sé throigh ar fad ag cuid againn, ach ba ghá sinn a chur ar an raca chun go mbeimis aon phioc níos lánfhásta ná mar atáimid anois.
Is dócha dá mbeadh an chúistiúnacht chaipitlíoch ann ag an am go sínfí ar an raca é, nó go gcuirfí tine faoina bhrosna thíos.
Go tobann sheasadh sé suas, ghlacadh sé ceann de na raidhfilí ón raca ar an bhalla agus d’osclaíodh sé an fhuinneog.
An ‘badhbh’ (‘bau’ mar a fhuaimníodh muidne é) a bhí inár ndúiche, rud fireann go minic gona raic (raca – Ó Dónaill) gan fiacla.
Chas Lúcás i dtaobh na láimhe clé agus shiúil ón bportráid go dtí an raca arma bhí ar an taobh eile de dhoras na seomraí cónaithe.
Shiúil sé chuig Lúcás agus leag a bhois go héadromar a ghualainn.Rinne Lúcás gramhas beag ach níor thug Jacques faoi deara, ach shiúil thairis caol díreach go dtí an raca ráipéar.
Triail go maith iad.’ Chuaigh Lúcás sall chuig an raca.
Thóg sé an ráipéar as a lámh, chas thart arís, agus chroch ar ais ar an raca é.
‘Cá’l mo raca?’ Léim Fear an Tí aníos ón tolg.
Bí lándeimhnitheach de, fad is atá seo á léamh agat, go bhfuil duine bocht éigin a chuaigh trí Aerfort na Sionainne á chur ar bior, á thumadh i ndabhach bréantais, á ríogadh le sreanga leictreacha, á fhadú ar raca, á chrochadh ar fháinní iarainn, á chéasadh ar chrois.
Tá curtha go mór acu le trealamh teicniúil an domhain - an raca, an scriú ingne, an t-uisce leictreach, an bior magairleach, an mhaighdean ghathach, an seomra gáis, an buama adamhach, an pléascán núicléach, maitheasaí gan teorainn siar amach go foirceann an domhain.
Má cheadaíonn tú go gcuirfí mo dhuine ar an raca, nó go dtarraingeofaí amach a chuid ingne ceann ar cheann le pionsúr, nó go róstfaí ar bior í, nó go sáfaí francaigh bheo suas ina phrumpa, ní dóichí rud de ná go n-imreofar an íde chéanna ar dhuine ar tharla é a bheith sa bhall mícheart, nó go raibh a mháthair sa bhfreasúra, nó go ndúirt a mhac rud éigin in aghaidh na dlí, nó gur thug sracfhéachaint as imeall na súl a chuir fearg ar an ngiolla um a leithéid go raibh an chumhacht aige.
Bhris sí an dlí, is mar a thuigfeá sa chás is gur duine tú gan chillíní inchinne, ba cheart í a chrochadh, nó a chur ar an raca, nó ar a laghad síneadh fada a thabhairt di ar pé meaisín is oiriúnaí.
D’aon scuab amháin táid glanta den bhord: an IMF, ECB, ESB, OECD, FTSE, AIB, NCT, GEEK, IKEA, IPOD, NUT, BUTT, TWAT, CLUNK agus GIMME, nó eagraíocht ar bith eile arb í is aidhm dóibh sinn a chur ar an raca.
Agus ba gheall a bheith ar an raca ó mhaidin go hoíche ag éisteacht leis an síor hula hul, an síorsciodar, an tsíorshluaisteáil chugainn timpeall ar “maitiúirití”, agus ar dhaoine a bheith “mórálach a bheith ina nÉireannaigh arís”, agus go raibh “ardú ár gcinn” againn ar shlí nach raibh roimhe seo.
Go tobann, tá sé ceart go leor daoine a chur ar an raca chun iad a fhadú, agus níl san scriú ordóige ach áis eile chun cainte, agus an beiriú craiceann, agus an dalladh solais, agus an dí-iongnú, agus an béile francach, agus an strácáil cíle, agus an strappado tarr in airde, agus gáire Ghlaschú, agus an caipín pice, agus an briseadh cnámh, agus an chúbláil colainne, agus meilt an mhuiníl, agus an bró ar bolg, agus an sá scornaí, agus an casadh scroige, agus an róstadh coise agus nithe nár smaoinigh Hannibal Léachtóir féin riamh orthu.
Fén am san bhí na daoine thiar ag dul i dtaithí air agus iad ag éisteacht le ceol a bhí meallta aige uatha ar a chláracha raidió le Ceoltóirí Chualann: Port na bPúcaí, Neilí (an fuacht), Is Breá an Lá don dTarbh É, Ríl Mhór Bhaile an Chalaidh, Regatta an Daingin, Caoineadh an Spailpín, Raca Breá Mo Chinn agus mar sin de, cuid mhaith acu atá le clos ar na dlúthdhioscaí atá á seoladh againn anseo inniu.
Ná in aon áit eile taobh thiar den tSionainn, seans, nár chaisleán nó dúnfort é. Bhí cuid acu seo ina ghlaic aige cheana, cuid eile, na cinn ab airde ar an raca, ní raibh riamh.
Fuair sé crios claímh ón almóir in aice leis an raca ráipéar agus bhí sé á cheangal timpeall bhásta Lúcáis nuair a osclaíodh an doras ag barr an tseomra arís agus tháinig Isabelle isteach le tráidire a raibh dhámhuga air agus pláta brioscaí.
Sin agus na scéalta eile a bhíodh á n-aithris againn dá chéile sa Choláiste: an raca, na geimhle balla, an crochadh fada, an seomra bídeach nach bhféadfá síneadh amach ann ná seasamh suas ann, gan trácht ar an scroblachóir — an banda iarainn a chuirtí thar an gcloigeann lena fháisceadh.
Na buataisí — an brachán miotail a mheilfeadh do throithe — an raca — chuirsé na smaointe sin as a chloigeann d’aon iarracht mhór amháin agus dhírigh ar a oibriú amach cén chaoi a raibh sé fós sa chruachás seo ar chor ar bith; ar a theitheadh, i bhfad óna leaba chluthair féin, óna sheomra beag féin faoi scáth bhallaí na Gaillimhe.
An ógbhean atá chomh pioctha ar feadh na bliana leis an eala ar an linn, nuair a thagann sí isteach le buicéid den uisce bíonn an raca a bhíonn ina cúl sciobtha ag an ngaoth uaithi, a cuid gruaige ag teacht ina béal, ríoball ar a cuid éadaigh, leath an bhuicéid doirtithe aici agus í chomh gruama le duine a mbeadh ceal tobac air.
Ná níl aon chleachtadh ceart againn ar phríosúnaigh a loscadh, ná a chur ar raca, Ar chúis éigin, ceapaim gur cheart a bheith iontach mórálach as seo.