#1756185
An-fhealsúnacht, ach tá an iomarca ama á chaitheamh agam ag déanamh cearnóg dem dhá shúil!
An-fhealsúnacht, ach tá an iomarca ama á chaitheamh agam ag déanamh cearnóg dem dhá shúil!
Thug gach éinne eile, cé is moite dem’ mháthair, aghaidh ar na Stáit Aontaithe.
Shín mé mo lámh dheas ag iarraidh an gléas laistigh dem’ chóta a fháil réidh.
Uaireanta ní raibh mé in ann mo thóin a aimsiú le ceachtar dem dhá lámh.
Bhí sí ina suí ar an suíochán lasmuigh dem oifig, ‘n’fheadar’ ina súile.
Ní fhéadfainn imeacht uaidh agus cuid mhaith dem' chuid filíochta, tá sé mar bhonn dem' chuid filíochta.
Agus go háirithe nuair nárbh í sin an taithí a bhí agam féin den ghlúin a bhí thuas díreach romham - dem athair a bhí 'amuigh' i gCorcaigh Luan Cásca '16; dem sheanmháthair a rad báisín uisce sa draid ar Dhúchrónach a shíl an teach a ransú uirthi; de "Oul' Ned", mo sheanathair a mhair tráth an ghorta mhóir agus a sheas le Ó Néill Daunt agus leis na Fíníní eile teacht na bliana '67.
’Sé a d’fhoilsigh agus a dhein eagarthóireacht ar 4 leabhar dem’ chuid agus bead buíoch go deo de as an méid sin ná ní dhearmadfad an chabhair a thug se dom nuair a bhíos ag lorg foilsitheora dem’ thráchtas ar mheath na Gaolainne in Uíbh Ráthach.
Ob hier auf dem Schaffotte hoch, Ob, wo der Tod der Schlachten wirbt – Es stirbt der Mensch am schönsten, wo Es für die Menschen stirbt.
Gemahl du meiner Seele – in dem Schreine Ist »letzte, bange Heimat« – ach, die deine, Der Hoffnung, Freiheit, Liebe – und die meine,
Nie wird mir heitre Sonne wieder scheinen, Nie kann mein Herz mehr zu erwärmen meinen, Oh es ist kalt, erstorben – gleich dem deinen,
Oh hätten sie mich fort mit dir getragen, Viel heißen Dank würd ich dem Tode sagen, Mein Brautbett wäre mir der Totenschragen,
Um Rach’ auf des Despoten Haupt, Dem Menschenelend Freude macht, Der Tränen trinkt, von Not geweint, Und, wenn sie fließen, ihrer lacht.
Um Rache auf den harten Richter, Der seine Hand in Blut getaucht, Der Unrecht mit dem Schwert bewaffnet Und nie des Rechtes Waage braucht.
Um Rache für das Land, das Grab Dem eignen, elenden Geschlecht, Drauf welke Freiheit neigt das Haupt, Und wo der Mensch nur lebt als Knecht.
Dem’ainneoin féin bhraitheas racht áthais ag titim orm de réir mar a chuaigh an searmanas chun cinn.
Bhí gean ar leith riamh agam ar ghlór Mhuirinn, agus, mar nach saineolaí ar an gceol traidisiúnta mé, is breá liom í a chlos faoin gceol seo is cóngaraí dem’ chroí.
Baineann ócáid amháin le cúrsaí ealaíne agus an ócáid eile le cúrsaí drámaíochta – dhá chaitheamh aimsire dem chuid, gur dheas liom tuilleadh ama a chaitheamh ag gabháilt dóibh!
Tadhg: Sháileamar, leis, is sháileamar róghearr é is ba éigeant dúinn na troitheacha a sháil dem mháthair.
D’iompaíos timpeall agus bhí sé taobh thiar díom, an scáth fearthainne fillte lena thaobh aige agus a dhá shúil greamaithe dem aghaidh.
D’iompaíos timpeall agus bhí sé taobh thiar díom, an scáth fearthainne fillte lena thaobh aige agus a dhá shúil greamaithe dem aghaidh.
Mhóidigh mé nach raibh baint dá laghad agam leis, go raibh cailín dem chuid féin agam sa bhaile.
D’fhair mé faoi cheilt í nuair a thuirling sí den dréimire agus dhein deimhin dem dhóigh faoina scéimh.
Feadh an ama sin bhraitheas cuilithe míobhánach éigin ag baint faithní na hóige dem shúilibh ach níor ghéilleas do mheisce na fírinne seo fós.
Ós rud é gur i gceantar Gaeltachta a d’fhás mé suas, gheobhfá a rá go raibh an traidisiún áirithe sin riamh fite fuaite tríd gach gné dem’ shaol.
Is le leathshúil ar an dtuiscint a bhain daoine a d’imigh romhainn as mórghnéithe an tsaoil a dhéanaim cuid mhaith dem’ mhachnamh fileata.
San ráite, is cinnte go léiríonn mórchuid dem chuid dánta imeachtaí agus eachtraí i saol an phobail i riocht a aithníonn formhór na ndaoine.
Dem thoil fhéin a thoilíos leanúint dá bheith dílis do dhílseoirí teangan Chois Fharraige gur thoil leo scríobh ina gcanúin fhéin.
ach anois a chuimhním air, lorg Dedalus dán dem chuid (aictiúlaí, is giolc a chuireas amach ar twitter a bhí ann) a chur sa dánleabhar Bleá Cliathach sin If Ever You Go...
‘Cén aois tú?’ a dúirt an fear A raibh cóip dem leabhar nua ina ghlaic.
An file ag rá leis féin: ‘tá ag teip ar an inspioráid; ní féidir liom fáil isteach sa chuid sin dem intinn a spreagann an fhilíocht, táim “amuigh”.
Ní go ró-mhinic a léim é, ach am ar bith a éirím mórtasach as saothar ar bith dem chuid, tógaim amach an ghearrthóg
Mar a chéile do chara Rómáineach dem’ chuid a scríobh úrscéal faoin tseanam leis an fhírinne a insint faoi dheachtóireacht Chumannach na huaire.
Chreid mé gur chuala mé guthanna laistigh dem cheann agus bhíos cinnte gur ghuthanna críonna, grámhara iad.
Níos mó ná sin, chaitheas féin an chuid is mó dem’ shaol im’ bhall den Chonradh, in ainneoin easaontais leis an gCoiste Gnó ag deireadh na seachtóidí agus tús na n-ochtóidí.
Tá I’m your man ag déanamh spior-spear dem cheann leathslí idir an teochrios agus an Mol Thuaidh, mar a luíonn Montréal.
Línte na bhfáithim-ghreamanna a ghreamaíonn mé dem shuíochán im bhríste géineach atá ag teannadh mo phacaí géineanna.
Cuireann sí féin cóip ghlan d'aintín dem chuid i gcuimhne dhom, í talmhaí, tíriúil agus canúint Bhéarla Louisiana ina macasamhail de Bhéarla na tuaithe ag m'aintín.
Ba chuid dem bhéasa tí féin a chuid ciútaí, na sceamhanna, a cheann faoi, ach bhí sé éirithe chomh clamhach le seanliathróid leadóige.
Mac amháin dem chuid, atá ag plé anois le léitheoireacht Fraincise, taitníonn an cnuasach próis, filíochta agus drámaíochta leis mar bhlúirí scríbhneoireachta.
Ar chúis éigin, tar éis dom salachar na hoíche agus céir na mblianta a ghlanadh dem chluasa, taibhsíodh dom go raibh an-dealraitheach le Béarla úllshlogach siar-sa-scornach Alban.
Is cuimhin liom dul go dtí institiúid tríú leibhéal chun labhairt i dtaobh úrscéil dem chuid a bhí ar an gcúrsa.
Léirigh sé drámaí dem chuid agus ar nós drámadóra ar bith eile, mhúin sé ceachtanna géara solasta dom.
Chaitheas tamall maith dem shaol mar sheirbhíseach stáit ag rith is ag rás lem chomhghleacaithe chun na Bruiséile agus babhla na déirce á chroitheadh againn ar son ár dtíre go díograiseach.
B’fhéidir nár mhiste libh, mar sin, cur suas ar feadh meandair le roinnt dem smaointe pearsanta ina leith is mé ag iarraidh mo chúpla focal a bhrostú chun clabhsúir.
Ní phléifeadh an t-aineolaí seo aon úrscéal dem chuid, ná mo chnuasach dréachta gur fada ó ‘ghearrscéalta’ iad, mar a thugann díspeagaigh orthu le haineolas, le neamhshuim, le neamcháiréis.
Níor thugas rófhada ag iascach mar chaitheas scaoileadh fé Shasana, ach caithfead a rá go mbaineas an-thaitneamh as an ré sin dem shaol.
Ghnóthaigh sé scoláireacht ollscoile ach níor chaith ach bliain san ollscoil i gCorcaigh: ‘Bliain dem shaol i vaighid agus i vásta ab ea í’ (idem).
Bhí diamhracht le braistint i dtost na coille lasmuigh den tearmann ach gan seans síocháin a aimsiú ann agus na corrmhíolta ag scríobadh gach orlach dem chloigeann!